Social commentary is the act of using rhetorical means to provide commentary on social, cultural, political, or economic issues in a society. This is often done with the idea of implementing or promoting change by informing the general populace about a given problem and appealing to people's sense of justice. Social commentary can be practiced through all forms of communication, from printed form, to conversations to computerized communication.

"Kapitał społeczny ludzi starych na przykładzie mieszkańców miasta Białystok" to książka oparta na analizach teoretycznych i empirycznych, która przedstawia problem diagnozowania i używania kapitału społecznego ludzi starych w procesach rozwoju lokalnego i regionalnego. Kwestia ta jest istotna ze względu na zagrożenia i wyzwania związane z procesem szybkiego starzenia się społeczeństwa polskiego na początku XXI wieku. Opracowanie stanowi próbę sformułowania odpowiedzi na pytania: jaki jest stan kapitału społecznego ludzi starych mieszkających w Białymstoku, jakim ulega przemianom i jakie jest jego zróżnicowanie? Ludzie (...) starzy są tu postrzegani jako kategoria społeczna, czyli zbiór osób podobnych do siebie pod względem społecznie istotnych cech (takich jak wiek, posiadane role społeczne i świadomość korzystania ze świadczeń społecznych), którzy są świadomi tego podobieństwa i swojej odrębności od innych. Przyjmuje się ponadto, iż osoby takie przekroczyły 60. rok życia. Zakłada się też, że w zasobach ludzkich skumulowany jest kapitał ludzki, społeczny i kulturowy. Kapitał społeczny jest tu ujmowany szeroko jako potencjał współdziałania osadzony w powiązaniach międzyludzkich i normach społecznych, który może przynosić korzyści osobom, grupom i społeczeństwom. W części teoretycznej przedstawiono informacje o starości jako etapie w życiu jednostki, wyjaśniono pojęcie ludzi starych, omówiono społeczne teorie starzenia się, historyczne czynniki oddziaływające na położenie kategorii społecznej ludzi starych, zmiany ich miejsca w społeczeństwie polskim w trakcie transformacji ustrojowej i na początku XXI wieku, możliwe konsekwencje wzrostu długości życia w warunkach demokracji i kapitalizmu oraz charakterystykę problemu starzenia się ludności Białegostoku jako miasta pogranicza. Zaprezentowano też różnorodne koncepcje kapitału społecznego, sfery jego oddziaływania na rozwój społeczno-gospodarczy, jego stan w Polsce oraz wytyczne do strategicznego budowania jego zasobów. Przybliżono również wybrane informacje o aktywności ludzi starych w życiu publicznym, społecznym i gospodarczym jako kluczowych cechach ich kapitału społecznego. Porządkując różne stanowiska teoretyczne, wyniki badań i dane statystyczne, dążono do powiązania wielu rozproszonych źródeł w przekonaniu, iż jest to istotne w celu określenia i zagospodarowania zasobów kapitału społecznego seniorów, jak również niwelacji opóźnienia polskiej socjologii w zakresie badań nad ludźmi starymi. Pomimo, iż za podstawową perspektywę teoretyczną publikacji uznana została koncepcja kapitału P. Bourdieu, autor bierze również pod uwagę propozycje badawcze J.S. Colemana, R.D. Putnama, F. Fukuyamy, A. Giddensa, P. Sztompki i A. Sadowskiego. Drugi rozdział zawiera określenie ram metodologicznych badań przeprowadzonych na potrzeby tej publikacji. Omówiono przyjęte założenia badawcze oraz przybliżono sposób i przebieg realizacji badań. Przede wszystkim zdecydowano się na korzystanie z metody jakościowej i zastosowanie techniki wywiadu swobodnego ukierunkowanego. Uznano, iż podmiotowy kontakt z ludźmi starymi umożliwi dokładniejsze rozpoznanie kontekstu, w którym znajdują się zasoby ich kapitału społecznego. Jest to ważne, gdyż przenoszenie na rodzimy grunt opracowanych za granicą interpretacji działań ludzi starych i rozwiązań aktywizujących, może okazać się nieskuteczne lub wywołać negatywne efekty zewnętrzne. Ponadto w literaturze przedmiotu zwraca się uwagę na niedostatek badań gerontologicznych zgodnych z paradygmatem interpretatywnym. Badaniu poddano 26 respondentów w wieku od 60 do 89 lat żyjących w mieście Białystok związanych z jedną z dwóch różnych instytucji: Domem Pomocy Społecznej i Uniwersytetem Trzeciego Wieku. Poprzez porównywanie osób znajdujących się na dwóch biegunach aktywności społecznej możliwe było dostrzeżenie podobieństw i różnic w ich wyposażeniu kapitałowym, a zarazem w osiągniętych w ciągu życia pozycjach w strukturze klasowej i zasobach służących pomyślnej starości6. W trzecim rozdziale przedstawiona została część wyników analiz empirycznych. Przybliżono tu sposób, w jaki ludzie starzy myślą o podobnych sobie przodkach i osobach współczesnych, a także czynniki, w zależności od których zmienia się ich pozycja społeczna w mieście oraz problemy społeczne, jakie uznają za najważniejsze dla ludzi starych. Analizie poddano opinie o ich czasie wolnym, szansach i barierach aktywności ekonomicznej. Wyróżniono typy kapitału społecznego ludzi starych w zależności od instytucji, z którymi są związani oraz podejścia do postrzegania i wykorzystywania zróżnicowania wewnętrznego seniorów. Omówiono wizerunek seniorów w środkach masowego przekazu. Publikacja nie zawiera ścisłego zakończenia. W ostatnim rozdziale wskazano jedynie na główne wnioski płynące z badań oraz na potencjalne dalsze kierunki analiz. Uzupełnienie tego podejścia stanowią zamieszczone w aneksie zestawienia oddolnych technik budowania kapitału społecznego oraz podstawowych cech Miast Przyjaznych Starszemu Wiekowi. Z opracowania tego z pewnością będą mogli skorzystać nie tylko naukowcy zajmujący się tematyką ludzi starych, ale i pracownicy socjalni, politycy, pracodawcy, przedstawiciele mediów i organizacji pozarządowych oraz obywatele Białegostoku i innych miast. ** "Social Capital of Old People on the Example of Bialystok Residents" is a book based on theoretical and empirical study, which presents an issue of diagnosing and using of old people social capital in the local and regional development processes. This issue is significant because of the threats and challenges associated with process of rapid ageing of Polish society at the beginning of 21st century. Publication, in particular, is an attempt to give answers to the following questions: what is the state of old people social capital in Bialystok, what transformations it undergoes and how is it differentiated? In this study old people are viewed as a social category, which is a set of people similar to each other in terms of socially significant features (such as age, possessed social roles and awareness of received social benefits), who are aware of these similarities and differences between each other. Moreover, it is assumed, that such persons exceeded the 60 years of age. It is also assumed that human, social and cultural capital is accumulated in the human resources. Social capital is recognized here broadly as a potential for collaboration embedded in interpersonal relationships and social norms that may benefit individuals, groups and societies. The book consists of three chapters. The first, which is the theoretical part of work, includes information about: old age as a stage of individual life and explanation of the old people notion. It discusses social theories of ageing, historical factors affecting on the social position of old people category, changes in their place in Polish society during the system transformation and in the early 21st century. It describes the possible consequences of increased life expectancy for democracy and capitalism - including the concepts of society for all ages, silver economy. It also features ageing population issue, as well as social policy towards the elderly and old age in Bialystok as the borderland city. A variety of social capital concepts were presented; the spheres of its influence on socio-economic development, its status in Poland and guidelines for strategic building of its resources. Selected information on the activity of old people in public, social and economic life as key features of their social capital was brought closer. Putting various theoretical positions, results of research and statistical data in order was aimed to link many dispersed sources considering that it is relevant to identify and develop seniors' social capital resources, as well as leveling the delay of Polish sociology research on the elderly. Fundamental theoretical perspective of publication is the concept of capital according to P. Bourdieu. However, the proposals of J.S. Coleman, R.D. Putnam, F. Fukuyama, A. Giddens, P. Sztompka and A. Sadowski were also used. The second chapter contains a methodological framework for the purposes of study. Research assumptions, method and course of implementation of studies were discussed. The study is based on the qualitative method and the application of in-depth interview techniques. It was considered that the personal contact with old people will be more accurate than other research techniques to identify the context in which they social capital resources can be found. It is important because the transfer of developed abroad activating solutions and interpretations of old people actions may be ineffective or have negative external effects in the Polish context. Moreover, in the Polish science literature attention is paid to scarcity of gerontological research in accordance with the interpretive paradigm. Study involved 26 respondents aged 60 to 89 years living in Bialystok associated with one of two different institutions: nursing home for the elderly and University of the Third Age. By comparing the persons on two extremes of social activity it was possible to see similarities and differences in their capital equipment, and also in achievements of the life positions in the class structure and resources aimed at successful ageing. The third chapter presents the empirical analysis of the research results. This part outlines the way in which old people think about their ancestors and contemporary people. It also shows factors according to changes in their social position in the city, social issues which they consider most important for old people, their opinions about leisure time, opportunities and barriers of economic activity and types of old people social capital depending on the institution with which they are associated. Approach to the perception and use of internal disparities of seniors were also discussed. The analysis additionally contains the evaluation of senior citizens image in the polish mass media. This publication does not contain a strict ending. It only identifies the main conclusions of the research and potential directions of future analysis. Above all, older people could improve their position not by demanding increases in social benefits from which major parts are often taken away by their family members, but by highlighting their human, social and cultural capital. It is necessary to create favorable conditions for social and professional life of old people and their cooperation with members of local communities. Important role in this regard is played by institutions implementing three tasks: stimulating senior citizens' desire to satisfy previously unrealized needs; creating relationships between them so that they can solve their own problems and work for the others; and providing legal, social and vocational guidance. Stimulating cooperation between existing public, commercial and non-governmental sector organizations may serve to achieve these goals. The dissemination of bottom-up techniques of social capital building and checklist of essential features of Age-friendly Cities may also be important. -/- . (shrink)

Problem rozwoju państw postkolonialnych od lat zajmuje znaczące miejsce w rozważaniach ekonomistów. Ze względu na swoją historię jednym z ciekawszych przypadków jest Wietnam. Skolonizowany przez Francję, następnie uwikłany w przedłużający się zimnowojenny konflikt, kraj ten przez wiele lat pozostawał w stanie wojny. Koniec gospodarki wojennej nastąpił dopiero w 1976 r. wraz ze zjednoczeniem Południowego i Północnego Wietnamu i z ustanowieniem reżimu komunistycznego. Mimo podejmowanych prób reform sytuacja gospodarcza nie poprawiała się, co stanowiło realne zagrożenie dla reżimu, które wzrosło po upadku (...) reżimów socjalistycznych w Europie Środkowo-Wschodniej. W rezultacie w roku 1986 w Wietnamie miał miejsce wielki przewrót polityczny i przyjęcie nowej polityki gospodarczej đồi mới („odnowy”), które toutes proportions gardées można zdefiniować jako projekt pogodzenia socjalistycznego reżimu politycznego i kapitalistycznej gospodarki. W praktyce oznaczało to decentralizację i reformy przedsiębiorstw państwowych, otwarcie i integrację z gospodarką światową oraz modyfikację roli państwa. W wyniku przemian w ciągu ostatnich dekad Wietnam doświadczył jednego z najwyższych wskaźników wzrostu gospodarczego i redukcji ubóstwa na świecie, połączonych z osiągnięciem ogólnej stabilizacji makroekonomicznej. W świetle tych wydarzeń zasadne są pytania o to, jak przebiegał proces transformacji w Wietnamie i jak wpłynął on na jego gospodarkę. Głównym celem pracy jest przedstawienie procesu reform w Wietnamie i jego skutków, zarówno gospodarczych, jak i społecznych. W tym celu pracę podzielono na trzy zasadnicze części – pierwsza przedstawia w zarysie problem dualizmu gospodarczego między Północnym i Południowym Wietnamem, druga przedstawia przyczyny i charakterystykę reform, a ostatnia omawia ich skutki. W zakończeniu syntetycznie przedstawiono wnioski z przeprowadzonych analiz. W pracy wykorzystywana jest przede wszystkim analiza historyczna bazująca na literaturze krajowej i zagranicznej oraz analiza danych zastanych. (shrink)

Przedmowa Problematyka związana z zależnościami przyczynowymi, ich modelowaniem i odkrywa¬niem, po długiej nieobecności w filozofii i metodologii nauk, budzi współcześnie duże zainteresowanie. Wiąże się to przede wszystkim z dynamicznym rozwojem, zwłaszcza od lat 1990., technik obli¬czeniowych. Wypracowane w tym czasie sieci bayesowskie uznaje się za matematyczny język przyczynowości. Pozwalają one na daleko idącą auto¬matyzację wnioskowań, co jest także zachętą do podjęcia prób algorytmiza¬cji odkrywania przyczyn. Na potrzeby badań naukowych, które pozwalają na przeprowadzenie eksperymentu z randomizacją, standardowe metody ustalania zależności przyczynowych (...) opracowano na początku XX wieku. Zupełnie inaczej sprawa przedstawia się w przypadku badań nieeksperymentalnych, gdzie podobne rozwiązania pozostają kwestią przyszłości. Zadaniem tej książki jest podanie warunków, które powinny być spełnione przez te rozwiązania, oraz sformułowanie proceduralnego kryterium zależności przy¬czynowych jako szczegółowej realizacji tych warunków. Pociąga ono waż¬kie konsekwencje dla filozofii i metodologii nauk, które ujawnia – podany w Części II – zarys me-todolo¬gii proceduralnej. W literaturze przedmiotu brakuje w miarę wszechstronnego i systema¬tycznego omówie¬nia najnowszych filozoficznych i metodologicznych dys¬kusji na temat przy¬czynowości, co niech będzie wytłumaczeniem, dlaczego w niektórych punktach obecnej książki szczegółowo referuję trudno dos¬tępne teksty źró¬dłowe. Przymiotnik „proceduralny” używam tu w znaczeniu węższym niż Huw Price (w którego pracach właściwszy byłby termin „kryterialny”) dla podkre¬ślenia – zgodnie z łacińskim źródłosłowem procedo – że dla ustalenia przy¬czyny niezbędne jest podjęcie przez uczonych określonych interakcji z ba¬daną rzeczywistością. Zalążki zamysłu prezentowanego w tej książce przedstawiłem podczas warsztatów filozoficznych „Philosophy and Probability” w roku 2002, zor¬ganizowanych przez Instytut Filozofii Uniwersytetu w Konstancji. Wdzięczny jestem uczestnikom tych warsztatów za uwagi, a przede wszyst¬kim następującym osobom: Luc Bovens, Brandon Fitelson, Alan Hájek, Stephan Hartmann oraz Jon Williamson. Podczas międzynarodowej konferencji „Analytical Pragmatism”, zorgani¬zowanej w Lublinie w roku 2003 przez Wydział Filo¬zofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, odniosłem swoją koncepcję do prac Nancy Cartwright. Szczególnie inspirujący okazał się komentarz Huw Price’a do mojego referatu i przeprowadzona z nim dysku¬sja. Ujęcie koncepcji metodologii proceduralnej na szerszym tle współ-czes¬nego nurtu empirystycznego w filozofii nauki przedstawiłem w roku 2004 podczas konferencji „5th Quadrennial Fellows Conference”, zorgani¬zowanej przez Instytut Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Centrum Filozofii Nauki w Pittsburghu. Szczególnie pomocne w dalszych moich pra¬cach były uwagi Jamesa Bogena, Janet Kourany, Jamesa Lennoxa, Johna Nortona, Thomasa Bonka, Jana Woleńskiego i Johna Worralla, za które wyra¬żam swoją wdzięczność. Korpus książki powstał podczas mojego stażu w Centrum Filozofii Nauki w Pittsburghu, który odbyłem jako stypendysta Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej w roku akademickim 2004-2005. Uczestniczyłem w tym czasie w życiu naukowym Centrum i w pracach badawczych zespołu z Instytutu Filozofii Uniwersytetu Carnegie-Mellon w Pittsburghu kierowanego przez Clarka Glymoura. Na jego ręce składam podziękowanie za wiele po¬mocnych uwag do moich wy¬stąpień oraz tekstów i za dyskusje przede wszystkim z nim samym i z jego najbliższymi współpracownikami: Peterem Spirtesem oraz Richardem Scheinesem, a także pozostałymi członkami tego zes¬połu, doktorantami i uczestnikami seminarium badawczego „Causality in the Social Sciences”. Za wieloletnie wsparcie, wielopłaszczyznowe inspiracje towarzyszące pi¬saniu tej książki, a także liczne pomocne uwagi do jej wcześniejszych wersji dziękuję przede wszystkim Księdzu Profesorowi Andrzejowi Bronkowi oraz Księdzu Profesorowi Józefowi Herbutowi, współprowadzącemu seminarium doktorskie w Katedrze Metodologii Nauk Katolickiego Uniwersytetu Lubel¬skiego im. Jana Pawła II, jak również pozostałym uczestnikom tego semina¬rium. Dziękuję mojej Żonie, dr Annie Kawalec za wiele wysiłku włożonego w ulepszenie redakcji – językowej i merytorycznej – obecnej książki. Książkę tę można czytać na kilka sposobów. Czytelnikom zainteresowa¬nym przede wszystkim prowadzeniem badań empirycznych polecałbym rozpoczęcie od Rozdziału 2. i kontynuację pozostałych rozdziałów Części I, a następnie Dodatków. Czytelnikom zainteresowanym problemami filozo¬fii i metodologii nauk polecałbym rozpoczęcie lektury książki od Części II i uzupełniającą lekturę Rozdziału 2., a następnie Wprowadzenia i Zakończenia. Czytelnikom mniej zainteresowanym zagadnieniami teoretycznymi pole¬całbym zapoznanie się z fascynującymi dziejami odkrycia przyczyn cholery przez Johna Snowa, które rekonstruuję w Rozdziale 1. W dalszej części nato¬miast polecałbym przejście do Wprowadzenia i Zakończenia, które w mniej specjalistyczny sposób przybliżają proponowane tu rozstrzygnięcia. Tekst książki nie był dotąd publikowany. Wyjątkiem są pewne fragmenty Rozdziału 8. oraz 9., które w zmienionej postaci ukazały się w Rocznikach Filozoficznych (Kawalec 2004). -/- Lublin, luty 2006 r. (shrink)

Tekst Naprawdę jaki jest Bernard Williams utwierdza mnie w przekonaniu, że moje odczytanie tezy internalizmu jest właściwe. Autorka polemiki opiera swą interpretację Williamsa na jednym jego tekście, nie uwzględnia też dyskusji, która toczy się od lat 80. na temat internalizmu, a jej zarzuty dotyczące poprawności mojej argumentacji wynikają z nietrafnego odczytania tego, co napisałem. Podtrzymuję tez tezę, wyrażoną wielokrotnie również przez Williamsa, że racje działania nie są zrelatywizowane względem wiedzy podmiotu. Zgadzam się natomiast z uwagą terminologiczną dotyczącą relatywizmu: wiele stanowisk, (...) które obecnie określane są przez filozofów jako relatywizm, należałoby określać innymi nazwami. (shrink)

Enligt ett realistiskt synsätt kan ett påstående vara sant trots att det inte ens i princip är möjligt att veta att det är sant. En sanningsteoretisk antirealist kan inte godta denna möjlighet utan accepterar en eller annan version av Dummetts vetbarhetsprincip: (K) Om ett påstående är sant, så måste det i princip vara möjligt att veta att det är sant. Det kan dock förefalla rimligt, även för en antirealist, att gå̊ med på̊ att det kan finnas sanningar som ingen faktiskt (...) vet (har vetat, eller kommer att veta) är sanna. Man kan därför tänka sig att en antirealist skulle acceptera principen (K) utan att därför gå med på den till synes starkare principen: (SK) Om ett påstående är sant, så måste det faktiskt finnas någon som vet att det är sant. Ett mycket omdiskuterat argument – som ytterst går tillbaka till Alonzo Church, men som först publicerades i en uppsats av Frederic Fitch i Journal of Symbolic Logic 1963 – tycks emellertid visa att principen (K) implicerar principen (SK). Anta nämligen att (K) är sann, medan (SK) inte är det. Men om (SK) är falsk, så finns det ett påstående som är sant men som ingen faktiskt vet är sant. Anta nu att p är ett sådant påstående. Låt Kp betyda att någon vet att p är sant. Det galler alltså̊ att p är sant samtidigt som Kp inte är det. Betrakta nu påståendet (p ∧ −Kp). Enligt antagandet är detta påstående sant. Enligt (K) måste det då vara möjligt att någon vet att (p ∧ −Kp). D.v.s., det måste vara möjligt att påståendet K(p ∧ −Kp) är sant. Men i så fall är det också̊ möjligt att påståendet Kp ∧ K−Kp är sant, vilket i sin tur implicerar att det är möjligt att Kp ∧ −Kp är sant, vilket ju är absurt. Således kan inte (K) vara sann samtidigt som (SK) är falsk. Vi tycks således kunna sluta oss till att (K) implicerar (SK). I uppsatsen diskuterar jag några olika sätt att undgå̊ Church-Fitch paradoxala slutsats. Ett tillvägagångssätt är att ersätta kunskapsoperatorn med en hierarki av kunskapspredikat. Ett annat är baserat på distinktionen mellan faktisk och potentiell kunskap och ett förkastande av den vanliga modallogiska formaliseringen av principen (K). Den senare typen av lösning betraktas både från ett realistiskt och ett icke-realistiskt perspektiv. Utifrån denna analys kommer jag fram till slutsatsen att vi, vare sig vi är realister eller antirealister rörande sanning, kan sluta oroa oss för vetbarhetsparadoxen och ändå uppskatta Church-Fitchs argument. (shrink)

Friedrich Schiller wielokrotnie angażował się w walkę o wolność, co wpłynęło na jego wielką popularność wśród Żydów z Europy Środkowej. Pod koniec lat osiemdziesiątych XVIII w., gdy sztuki Schillera zyskiwały uznanie, toczyła się burzliwa dyskusja o emancypacji Żydów, a antysemityzm stawał się jednym z najbardziej rozpowszechnionych w społeczeństwie poglądów. Jednak Schiller nigdy jednoznacznie nie sięgnął po temat Żydów, w przeciwieństwie do np. G. E. Lessinga i jego sztuki Nathan der Weise. Tylko jednego z jego bohaterów – zbója Moritza Spiegelberga z (...) dramatu Räuber można by określić jako Żyda, jednak nawet badacze dzieł Schillera nie są w tej kwestii zgodni. W niniejszym artykule chcę pokazać, że temat Żydów odgrywa u Schillera także pewną rolę w jego dramacie Kabale und Liebe, a jeden z bohaterów – sekretarz Wurm, ma wyraźnie żydowskie rysy. (shrink)

Afryka postkolonialna była, jest i będzie targana konfliktami o naturze separatystycznej. Najsłynniejsze już próby secesji w Afryce to przypadki Katangi (w latach 1960–1963) oraz Biafry (w latach 1967–1970). Wojna w Erytrei (w latach 1961–1991) to jedyny jak dotąd afrykański konflikt separatystyczny, który skończył się ustanowieniem nowego państwa (1993 rok). Charakter separatystyczny mają również dwa krwawe konflikty w Sudanie Południowym (w latach 1961–1972 i 1983–2005). Od 1975 roku aż do dzisiaj Etiopia zmaga się ze zbrojnym separatyzmem w Ogadenie. Irredentystyczna idea budowy (...) Wielkiej Somalii, tj. zjednoczenia w jednym państwie wszystkich Somalów, leżała u podłoża wojny, jaką w Ogadenie stoczyły ze sobą Etiopia i Somalia w latach 1977–1978. W 1981 roku wybuchł konflikt w północnej Somalii, która w 1991 roku ogłosiła niepodległość jako Somaliland. Choć krajowi temu brakuje uznania międzynarodowego, Somaliland posiada wszelkie inne atrybuty państwa, w przeciwieństwie do pozostającej od lat w stanie upadku Republiki Somalii. To tylko niektóre z, często już historycznych, przykładów zbrojnego separatyzmu na kontynencie afrykańskim – te najbardziej krwawe czy długotrwałe. Zbrojny separatyzm obecny jest jednak współcześnie w wielu innych miejscach Afryki. Prawie każde położone na południe od Sahary państwo tego kontynentu posiada potencjalne warunki do rozwoju separatyzmu. Przebieg niemal wszystkich granic w Afryce został arbitralnie ustanowiony przez mocarstwa kolonialne jeszcze w XIX wieku. Większość granic dzieli jakiś lud na nominalnych obywateli różnych organizmów państwowych. Z drugiej strony w granicach jednego państwa zamieszkuje niejednokrotnie wiele ludów o odmiennym pochodzeniu etnicznym oraz różnej kulturze i wierzeniach. Wieloetniczność i różnorodność kulturowa nie są same w sobie przyczynami dążeń separatystycznych, choć zwykle stanowią dla nich bardzo ważne podłoże. (shrink)

Mass media, także i w Republice Federalnej Niemiec, zyskują coraz większe znaczenie w informowaniu i funkcjonowaniu społeczeństw. Najstarszym środkiem masowego przekazu społecznego jest prasa. Pierwsze gazety na świecie zostały wydane na początku XVII w. w Wolfenbiittel i Strasburgu, a więc na ówczesnych terenach niemieckich. Nosiły one tytuły: "Aviso" i "Relationen". Aktualnie wydaje się w Niemczech 30 milionów egzemplarzy prasy codziennej (w ogólnym nakładzie). Zwiększa się także liczba gazet zawierających programy telewizyjne oraz czasopism kobiecych. Mediami XX w. są niewątpliwie radio i (...) telewizja. Pierwsze audycje radiowe były nadawane w Niemczech w roku 1923. Nowy wynalazek zyskał wkrótce duże uznanie i już w rok później w Niemczech było zarejestrowanych ponad pół miliona odbiorników. Aktualnie w RFN działa ok. 11 radiostacji publicznych i ponad 200 prywatnych. Powstanie prywatnych stacji radiowych i telewizyjnych było możliwe dzięki rozwiązaniom technologicznym lat osiemdziesiątych. Telewizja była znana już przed II wojną światową. W roku 1935 były nadawane regularne audycje telewizyjne w Niemczech. W rok później telewizja niemiecka transmitowała igrzyska olimpijskie, które odbywały się wtedy w Berlinie. Po II wojnie światowej stworzono w RFN dwie publiczne stacje telewizyjne: ARD (1954) i ZDF (1963). Od połowy lat osiemdziesiątych poważną konkurencją dla publicznych stacji telewizyjnych jest telewizja prywatna, która przekazuje swoje programy za pośrednictwem transmisji satelitarnych i łączy kablowych. Do najbardziej znanych niemieckich stacji telewizji prywatnej, odbieranych także i w Polsce należą: RTL i SATl, a także Pro Sieben, Vox, RTL2, Premiere, Viva itd. Przyszłość elektronicznych mediów audiowizualnych, nie tylko w RFN, ale także i w innych krajach jest ogromna i rozwija się niezwykle intensywnie i dynamicznie, zaspokajając głównie potrzeby ludyczne społeczeństw. (shrink)

Idea integracji europejskiej nie jest wymysłem naszych czasów. Jest to proces złożony, który dojrzewał na przestrzeni kilku wieków i który w naszym stuleciu zaczął nabierać wyrazistych kształtów. Społeczeństwa europejskie znużone bezsensem wzajemnie wyniszczających wojen, zaczęły poszukiwać takiej formy koegzystencji, która umożliwiłaby im wspólne decydowanie o polityce, gospodarce czy kulturze. W roku 1950 francuski minister spraw zagranicznych Robert Schuman zadeklarował gotowość rządu francuskiego do współpracy z rządem niemieckim w sektorze węgla i stali, w celu zagwarantowania pokoju na kontynencie. Plan Schumana urzeczywistnił (...) się z chwilą podpisania w Paryżu 18 kwietnia 1951 r. przez sześć państw zachodnioeuropejskich: Niemcy, Francję, Włochy, Luksemburg, Belgię i Holandię, układu o Europejskiej Wspólnocie Węgla i Stali (EWWiS). Kolejne dwa traktaty o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG) oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Euratom) podpisane w Rzymie 25 marca 1957 r. miały na celu rozszerzenie współpracy gospodarczej na inne sektory, takie jak rolnictwo, rybołówstwo, komunikacja, handel zagraniczny oraz utworzenie wspólnego rynku gospodarczego. Aby cel ten został osiągnięty, państwa członkowskie zdecydowały się na kolejne kroki integracyjne, jakimi były unia gospodarcza i walutowa. Drogę do tego procesu otworzył podpisany 7 lutego 1992 r. w Maastricht Traktat o Unii Europejskiej. Ratyfikacja Układu z Maastricht stała się okazją dokonania pewnych zmian w niemieckiej konstytucji, do której wprowadzono nowy zapis w art. 23 o Unii Europejskiej. Unia stała się celem nadrzędnym państwa niemieckiego, a Bundestag i Bundesrat otrzymały jasne cele i zadania w sprawach dotyczących Unii Europejskiej. Fakt ten świadczy o ogromnym znaczeniu Unii dla Niemiec. Niemcy są jednym z najbogatszych państw piętnastki. Ich PKB przekracza 20 tys. ECU i jest jednym z najwyższych w Unii. Motorem niemieckiej gospodarki jest przemysł, a zwłaszcza prężnie rozwijający się przemysł samochodowy. Unia Europejska jest dla Niemiec ważnym rynkiem zbytu - 60% eksportu w ramach Unii Europejskiej zajmuje eksport niemiecki. Poziom, który Niemcy osiągnęli w przeciągu 50 lat od zakończenia drugiej wojny światowej, nie byłby możliwy bez ścisłej współpracy pozostałych państw europejskich. Zniesienie ceł oraz wszelkich barier gospodarczych stworzyło ogromne możliwości handlowe i nie tylko. Ważnym krokiem w intensyfikacji wzajemnych stosunków było utworzenie unii gospodarczej i monetarnej, mającej na celu wprowadzenie do 2002 wspólnej waluty EURO. Wraz z postępującą integracją wewnątrz Unii Europejskiej pod koniec lat osiemdziesiątych dokonały się w Europie ważne zmiany historyczne. Europa Środkowa i Wschodnia uwalnia się, w wyniku reform przeprowadzanych w Związku Radzieckim przez Michaiła Gorbaczowa, spod totalitarnych rządów komunistycznych. W roku 1991 wybucha w Moskwie pucz, który wykorzystują republiki radzieckie, ogłaszając swoją niepodległość. W Polsce i na Węgrzech odbywają się obrady okrągłego stołu, w wyniku których komuniści oddają władzę opozycji. Do ostrych konfliktów dochodzi natomiast w Czechosłowacji i Rumunii, gdzie oddanie władzy nie odbywa się bez przelewu krwi. Zmiany polityczne nie ominęły również NRD. W nocy z 9 na 10 listopada 1989 r. runął mur berliński, a 3 października 1990 r. dokonuje się zjednoczenie obu państw niemieckich. Wraz ze zjednoczeniem NRD staje się członkiem Unii Europejskiej. Proces ten odbywa się jednak na innych zasadach, niż przewidują to unijne procedury mówiące o przyjęciu nowych członków w swoje szeregi. W dniu zjednoczenia Wschodnie Niemcy przejmują prawo pierwotne oraz 80% prawa wtórnego Unii. Poza tym otrzymują znaczną pomoc w ramach funduszy strukturalnych. Wiele państw Europy Środkowo- Wschodniej chętnie podzieliłoby los NRD i szybko zintegrowałoby się z zachodnioeuropejskimi strukturami. Dlatego też od początku lat dziewięćdziesiątych zauważamy intensywne starania tych państw o przyjęcie w struktury Unii Europejskiej. W roku 1991 Polska i Węgry podpisały jako pierwsze państwa byłego Bloku Wschodniego Układy Europejskie. W ślad za nimi poszły Bułgaria, Litwa, Łotwa, Estonia, Rumunia, Słowenia, Słowacja i Czechy. Od 1994 r. kraje te wystąpiły oficjalnie o członkostwo w Unii Europejskiej. Przystąpienie do Unii spotyka się w społeczeństwie z wieloma negatywnymi reakcjami. Polacy coraz bardziej sceptycznie odnoszą się do spraw Unii Europejskiej i do przyszłego w niej członkostwa, choć z pewnością można by liczyć na wiele. Chociażby na ustabilizowanie gospodarki, młodej demokracji oraz stosunków polsko-niemieckich. Przeszkodą i problemem na drodze do integracji jest sytuacja polskiego rolnictwa, kwestia wykupu ziem polskich przez Niemców oraz utraty tożsamości narodowej. Również Niemcy obawiają się rozszerzenia. Politycy natomiast wydają się być motorem integracji europejskiej. Helmut Kohl, były kanclerz Niemiec, postawił sobie nawet za cel zintegrowanie krajów środkowoeuropejskich ze strukturami zachodnimi do 2002 r., podając za powód swej decyzji utrzymanie stabilności gospodarki i pokoju w tym regionie. Jego następca Gerhard Schröder nie jest już takim optymistą. Podczas niemieckiego przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej ma zamiar zająć się w pierwszej kolejności interesami niemieckimi oraz sprawami dotyczącymi wewnętrznych problemów Unii Europejskiej. Kwestia rozszerzenia zeszła na plan dalszy. Czy jest to słuszna koncepcja - pokaże czas. (shrink)

Chi phí dữ liệu, nhất là với những loại điều tra khảo sát khắt khe, ngày càng trở thành quá sức với những nhóm nghiên cứu nhỏ, ở các nước đang phát triển.

The aim of this paper is to critically review several interpretations of Kantian sensible intuition. The first interpretation is the recent construal of Kantian sensible intuition as a mental analogue of a direct referential term. The second is the old, widespread assumption that Kantian intuitions do not refer to mind-independent entities, such as bodies and their physical properties, unless they are brought under categories. The third is the assumption that, by referring to mind-independent entities, sensible intuitions represent objectively in the (...) sense that they represent in a relative, perspective-independent manner. The fourth is the construal of Kantian sensible intuitions as non-conceptual content. In this paper, I support the alternative view that Kantian sensible representation is to be seen as iconic de re presentation of objects without representational content. (shrink)

The focus of this paper is Cassirer’s Neo-Kantian reading of Kant’s conception of unity of space. Cassirer’s neo-Kantian reading is largely in conformity with the mainstream of intellectualist Kant-scholars, which is unsurprising, given his own intellectualist view of space and perception and his rejection of the existence of a ‘merely sensory consciousness’ as a ‘formless mass of impression’. I argue against Cassirer’s reading by relying on a Kantian distinction first recognized by Heinrich Rickert, a neo-Kantian from the Southwest school, between (...) Kenntnis (roughly knowledge by acquaintance) and Erkenntnis (roughly propositional knowledge). Correspondingly, I claim that concepts and categories are conditions for Erkenntnis of objects as such, namely for thinking of and apprehending the pre-existing unity as an object, rather than for the ‘constitution’ of this very unity. (shrink)

Tyler Burge (2010) provided a scathing critique of all programs for naturalizing concepts of representation, especially teleological naturalizing programs. He tended to demonstrate that “representational content” is a concept that cannot be reduced to more fundamental biological or physical ideas. According to him, since the 1970s, the concept of representational content has been firmly established in cognitive psychology as a mature science and utilized inadequate explanations. Since Dretske’s program is Burge’s primary objective, this paper concentrates on Dretske’s perspective. Following Burge’s (...) criticisms, I concur that Dretske’s naturalizing program trivializes the complex concept of representational content in cognitive science by applying it to bacteria, protozoa, etc. There is a superior explanation, namely Burge’s alternative idea of “registering information.” I do not believe, however, that this spells the end of naturalization programs. There is no reason to deny that at least some biological functions entail representational capacities with perceptual constancy, if not all. Cases of genuine perception, representing the accurate distal causes of proximal stimuli under various conditions, contribute to fitness. It is not by accident that representational content plays a role in cases of genuine perception. Consequently, I will argue that accuracy and biological fitness cannot be separated. (shrink)

ESP: El concepto de alma en las filosofías de Platón y Aristóteles, por la posición que ocupa en sus argumentos relativos a la esclavitud, fue central para la estructura ideológica sobre la que se sostuvo la institución esclavista durante la Colonia. Será importante remitirnos, en un primer momento, al estudio de Erwin Rohde sobre este concepto, para examinar la materialidad del hálito y plantear una relación entre la mirada y la configuración de imaginarios. Posteriormente, examinaremos el lugar que tiene el (...) alma en los argumentos de Platón y Aristóteles en favor de esclavitud, con énfasis en el papel de la mirada, el dominio sobre el cuerpo y la naturaleza de los cuerpos esclavizables. Finalmente, revisaremos en la obra de Frantz Fanon una crítica a la mirada europea y occidental que diseca el cuerpo negro al otorgarle un alma. -/- ENG: The concept of the soul in the philosophies of Plato and Aristotle, due to the posi-tion it occupies in their arguments concerning slavery, will be central to the ideo-logical structure on which the institution of slavery was sustained during colonial times. It will be important to refer, at first, to Erwin Rohde’s study of this concept, to examine the materiality of the breath and to propose a relationship between the gaze and the configuration of imaginaries. We will then examine the position of the soul in Plato’s and Aristotle’s arguments in favor of slavery, emphasizing the role of the gaze, the dominion over the body, and the nature of enslaved bodies. Finally, we will review in the work of Frantz Fanon a critique of the European and Western gaze that dissects the black body by granting it a soul. (shrink)

This paper addresses Fichte’s puzzle of self-consciousness. I propose a new reading of “Fichte’s original insight,” inspired by Pareyson’s general reading, which I call here the “Fichtean metaphysical turn in transcendental philosophy.” Against the mainstream view in Fichte’s scholarship, I argue that Fichte’s and Kant’s views do not concur regard- ing the primary reference of the “I”, namely spontaneous agency in thinking, which Fichte calls “Tathandlung”. Yet, their views do, in fact, concur when Fichte claims that this spontaneous agency in (...) thinking is the “essence” or the underlying nature of the self, which Kant denies. Regarding this, I take the side of Fichte. But how is Fichte’s original insight supposed to solve the puzzle of self-consciousness? At that transcendental level, the puzzle does not arise because there is no need for self-identification in the first place. Transcendental self-knowledge results from the sui generis intellectual Selbstanschauung that everyone has of oneself as sheer spontaneous agency in thinking. But at the empirical level, the puzzle does not arise either and for the same reason. Reference to the embodied self dispenses with any self-identification because it is based on the fundamental metaphysical relation everybody has to their own body, namely identity. (shrink)

How does one know the phenomenal character of one’s own experience? I aim to present and defend a new view of the epistemology of qualia that addresses this issue. My view results from a reworking of Dretske’s displaced perception model. The guiding line is the key Wittgensteinian insight of his Private Language Argument, namely the claim that no inner perception of qualia can justify our corresponding qualia-beliefs. My reworking of the original model starts with the rejection of Dretske’s representationalism, as (...) well as any other metaphysical views about the ultimate nature of qualia. The reworking of the displaced perception model I am proposing is supposed to be compatible with any available meta- physical view on qualia. The second step consists of rejecting the epistemological misgivings of the original model, namely the view that knowing qualia requires “connecting beliefs” along with “meta-representations.” Yet, Dretske’s crucial mistake has been to force knowledge of qualia into the “belief-box.” As a matter of fact, there is only one belief involved in intro- specting qualia, namely the qualia-belief itself. The third final step is this. Assuming the key Wittgensteinian insight, I argue that introspection of qualia is a process that is both epis- temically reliable and automatic. It is reliable because it dispenses with justification of any beliefs whatsoever. Moreover, it is automatic because it also dispenses with reflexive con- necting beliefs. For example, it takes nonconceptual awareness of the color blue as an input and automatically yields the belief that phenomenal blue is the conscious character of my experience of the sky as an output just by employing the concept BLUE. (shrink)

This paper aims to offer a critical review of the recent nonconceptualist reading of the Kantian notion of sensible intuition. I raise two main objections. First, nonconceptualist readers fail to distinguish connected but different anti-intellectualist claims in the contemporary philosophy of mind and language. Second, I will argue that nonconceptual readings fail because Kan- tian intuitions do not possess a representational content of their own that can be veridical or falsidical in a similar way to how the content of propositional (...) attitudes is true or false. In this paper, I will support my own reading that sensible intuition is better seen as what Evans and McDowell have called a de re sense, whose main characteristic is object dependence. In this sense, Kantian sensible intuitions can be seen as a sensible mode of donation of objects. In my reading, the Kantian opposition between intuitions and concepts is best seen as the opposition between the objectual de re perception of something and the propositional de dicto apperception that something is the case rather than the opposition between nonconceptual and conceptual contents. However, if Kantian sensible intuition is not a mental state with nonconceptual content, it is certainly in the general anti-intellectualist neighborhood. (shrink)

The aim of this paper is to present a novel reading of Kantian idealism. In want of a better name, I call my interpretation “one-object-plus-epistemic phenomenalism”. I partially endorse Allison’s celebrated position, namely his rejection of metaphysical world-dualism. Yet, I reject Allison’s deflationary two-aspect view. I argue that Kantian idealism is also metaphysically committed to an ontological noumenalism (one-object), namely the claim that the ultimate nature of reality is made up of unknown things in themselves (substantia noumena). Natural sciences can (...) only reveal the relational/structural properties of things as they appear rather than the intrinsic properties of substantia noumena in the negative sense. My anti-deflationary reading is similar to Allais’s, and my agnostic monism to Hanna’s. However, against both, I hold that appearances are not the accusative objects of our sensible representations, but rather, as Kant repeatedly states: “mere representations”. The accusative objects of our senses are substantia noumena in the negative sense. Moreover, my view is also similar to Langton’s. Again, against Langton, I hold that appearances are not merely relational properties of substantia noumena but the way that such substantia noumena exist inside our mind as “mere representations”. In this regard, I also partially endorse Guyer’s and Van Cleve’s phenomenalist reading because these substantia noumena in the negative sense can only be cognized mind-dependently, namely as appearances. However, against Guyer and Van Cleve, I hold that the phenomenalist side of Kantian idealism is purely epistemological rather than ontological: what Kant calls the necessary unity of representations according to categories is not a logical construction of objects out of representations, that is, an ontological reduction of noumena to appearances, but rather the way we sense-independently cognize mind-independent noumena. (shrink)

This paper is a new defense of the old orthodox view that self-consciousness requires self- concepts. My defense relies on two crucial constraints. The first is what I call Bermúdez’s Constraint (2007), that is, the view that any attribution of content must account for the intentional behavior of the subject that reflects her own way of understanding the world. The second is the well-known Generality Constraint of Evans (1982), which is also termed the recombinability constraint. The claim I want to (...) support in this paper is the follow- ing: Since whether and to what extent we can attribute to non-linguistic creatures and prelinguistic infants genuine knowing self-reference or de se contents is an open empirical question, the proponents of the nonconceptual self-consciousness face a dilemma. If we are convinced that the available empirical evidence is overwhelming, I argue based on Evans’s Generality Constrain—that these self-representations are nothing but primitive prelinguis- tic self-concepts. However, if we are convinced that the available empirical evidence is not persuasive, I mainin—relying on Bermudez’s Conraint—that we do better by assuming that the subject is not self-represented. The content of her experiences and thoughts are best modeled as simple selfless propositional functions that are true or false relative to the subject of these experiences and thoughts. I refer to this as self-concernment without self- reference. Thus, against the recent ingenious work of Peacocke (2014), I claim that there is no compelling reason for postulating nonconceptual middle level self-representation, be- tween self-concernment and conceptual self-reference. However, as I hope to make clear, my claim is quite different from those of other recent oppositions to the idea of noncon- ceptual self-consciousness. According to the thesis of self-concernment without self-reference, the contents of experiences and thoughts are selfless propositional functions, true or false relative to the bearer of the respective mental states. (shrink)

This paper is a new defense of the view that visual hallucinations lack content. The claim is that visual hallucinations are illusory not because their content is nonveridical, but rather because they seem to represent when they fail to represent anything in the first place. What accounts for the phenomenal character of visual experiences is not the content itself (content-representationalism), but rather the vehicle of content (vehicle-representationalism), that is, not the properties represented by visual experience, but rather the relational properties (...) of experience (or of the brain) of representing singular contents, namely particular instantiations of properties. I argue that the Russellian particular-involving proposition is the only appropriate model for the representational content of visual experience and hence that visual hallucinations are just like failed demonstrations. (shrink)

This brief paper is devoted to criticizing the widespread reading of Kant’s first Critique, according to which reference to subject-independent objects is “constituted” by higher-order cognitive abilities (concepts). Let us call this the “constitutional view.” In this paper, I argue that the constitutional reading confuses the un-Kantian problem of how we come to represent objects (which I call the intentionality thesis) with the quite different problem of how we cognize (erkennen) (which I call the “cognition thesis”) that we do represent (...) objects, that is, things that exist independently of the subject. (shrink)

This paper is a new non-descriptivist defense of nonconceptualism based on a new interpretation of Kant’s metaphysics of concepts. We advance the following claim: What distinguishes non-conceptual from conceptual singular representations is the way partial representations of the object’s features are integrated into the whole representation of the object, while at the non-conceptual level, this integration takes the form of images of the object’s features that are stored and projected, at the conceptual level this integration takes the form of the (...) recognition that those features are properties of a same object, what Kant calls “synthetic unity of Aperception”. (shrink)

This article presents a defense of “presentist externalism,” that is, the claim that memory contents are fixed by the environment and by the time at which a recollection takes place rather than by those at which the original mental state occurred. Its case is an instance of an argument to the best explanation. The author argues, firstly, that “presentist externalism” is the only version of content externalism that can stand up to both Boghossian’s memory and fallacy arguments. In slow switching (...) cases, inferences containing memory thoughts as premises are unsound or unsafe, but valid. The author contends, secondly, that the externalist must recognize the existence of wide mismemories besides wide forgetting and that only the presentist externalist can account for their existence. The author maintains, finally, that if the validity of an inference requires that all its premises and conclusion be evaluated in the same context, that in which the inference is made, then it is the present context that fixes the content and the concepts of memory rather than the past. (shrink)

Justice Across Ages offers an attractive account of justice between the young and the old that brings together three notable principles of age-group justice: complete-lives equality, relational equality, and prudence. Yet, the book says little about the fact that many of us live longer than others, and the little it does say casts doubt on whether lifespan inequality threatens justice as construed by the three principles. This essay argues, instead, that theories of justice between the young and the old should (...) not dispense with a conception of justice between different longevity groups. It concludes that we must be sensitive to lifespan variations when designing policies to promote justice across age groups. (shrink)

Of all the risks we face in life, ranging from unemployment to old age, early death is among the most tragic and yet most neglected by modern states. Liberal egalitarians might find it easy to dismiss social insurance against early death, but I argue they should not. Early in this paper, I explain why social insurance should include the risk of premature death by replying to four common criticisms. What follows is a case for a novel form of insurance that (...) is more liberal and egalitarian across ages than the status quo. More specifically, I show that granting storable pensions in all life stages - youth, middle and old age - promotes liberty and reduces lifetime inequality. Writers on age group and longevity justice often overlook the extent to which liberal lifetime equality can supply insightful arguments against inequality across ages. These call for a policy that gives each age group the freedom to draw a storable pension. I call that policy "freetirement". (shrink)

The income gap between women and men expands with age, culminating in a gender pension gap in old age that is much larger than pay gaps earlier in life. In this article, I question two attempts to justify gender pension gaps. One insists that lower financial contribution justifies women's lower overall pensions. The second states that women must receive less monthly because they live longer. I argue that neither of these reasons is fair in a gender‐unjust world. Rather than justifying (...) pension gaps, female longevity is an opportunity to promote gender justice: by subsidizing longer lives, old‐age redistribution attenuates lifetime gender inequality. In the case of retirement pensions, the use of age to promote gender equality may be preferable to explicit gender differentiation. There is, then, a feminist case for old‐age redistribution. (shrink)

In this critical review of Robert Hanna's ingenious book (2006), I aim to support Hanna‟s main insightful reading of Kant, namely what he calls “a priori truth with a human face," without appealing to Kant's divide between a priori and a posteriori and analytic and synthetic truths. My suggestion is that transcendental propositions are necessary neither in the usual epistemological sense that analytic propositions are, let alone in the metaphysical sense that some empirical propositions are. Instead, they are necessary in (...) the theoretical domain in the weak alternative sense that they make possible the empirical recognition of appearances as an object as an indispensable condition of our self-consciousness experience, and they are a priori in the practical domain in the sense that their truth is vital for our self-comprehension as human beings. (shrink)

Bilim felsefesinin temel tartışma konuları arasında yer alan bilimde rasyonalite ve sınır çizme problemleri, bilimin ne olduğundan hareketle, bilime bir alan belirleme, bilim olan ile olmayan arasına bir sınır çizme, söz konusu sınırı ve bilimi belirli bir rasyonalite düşüncesiyle temellendirme talepleri doğrultusunda şekillenen, birbiriyle bağlantılı iki problemdir. Bilimde rasyonalite ve sınır çizme problemleri, özellikle 20. yüzyıldan itibaren, mantıkçı pozitivizmle birlikte, temel bir konu olarak gündeme gelmektedir. Mantıkçı pozitivistler, bilimin sınırlarını belirlemek, bu doğrultuda bilim olmayanı bilimden elemek üzerinde durmaktadır. Metafiziğin bilimden (...) elenmesi, bilimsel metot, bilimsel açıklama söz konusu anlayışın temel tartışma konularını oluşturmaktadır. Mantıkçı pozitivistler bilimsel ölçüt olarak doğrulanabilirlik ilkesini ve bu ilkeye eşlik eden mantıksal çözümleme yöntemini öne sürmektedir. (shrink)

Retirement is often viewed as a reward for a working life. While many have reason to want a work-free retirement, not everyone does. Should working retirees have to give up their retirement pension and, consequently, their status as retirees? The answer, I argue, boils down to whether we conceive of retirement as free time (need-free) or as leisure (work-free). In this article, I put forward a liberal case in favour of free time, despite whether our liberalism leans towards perfectionism or (...) neutralism, with social primary goods being a case in point. Applying this case for free time to retirement yields two significant policy implications. First, it demands “free synchronic combination” – that retirees may use their retirement pensions however they see fit, including to work. Second, it also yields “free diachronic combination” – that, within limits, individuals have discretionary control over how to combine retirement and work across time – thus challenging the idea that retirement should be available only in old age and not earlier in life. So far, the literature on free time focused only on narrow temporal units, such as hours and days, but there is much to gain by extending the concept into retirement. (shrink)

My aim is to defend a peculiar epistemic version of the particularity thesis, which results from a sui generis combination of what I call the ‘singular relational view’ and what I call the ‘relativistic content view.’ Particulars are not represented as part of putative singular content. Instead, we are perceptually acquainted with them in the relevant sense that experience puts us in direct perceptual contact with them. And the content of experience is best modeled as a propositional function, that is, (...) the content of a complex predicate that is true or false only relative to some circumstances of evaluation. (shrink)

This paper presents a new cognitivist account for the old puzzle of self-consciousness or knowing self-reference. Knowing self-reference does not rely on reflection on some putative pre-existent pre-reflexive self-consciousness, nor is it the result of a process of identification of oneself as the employer of the relevant token of “I” according to the token-reflexive rule of the first-person pronoun. Rather, it relies on the architecture of the cognitive system. By exploiting the acquaintance relation that every brain has to one’s own (...) body, a “mental file” is opened in a subliminal way to house information about oneself gained through the appropriate proprioceptors. Knowing self-reference based on self-files dispenses with self-identification because the opening of the file in the same brain/body is not a deed of the cognitive system but rather something that takes place sub-personally. (shrink)

This article presents a dual purpose: to carefully consider objections against the existentialist conception of the content of visual experience and to develop and defend a version of it that avoids such objections, specifically addressing the so-called "problem of particularity." The main thesis is that the existential content of visual experience should be understood as relativized, being incomplete content (rather than classical, complete propositions), modeled as a function of the sextuple of the object, agent, time, place, causal relation, and world (...) to absolute values. (shrink)

In this essay we will argue for the following theses: 1- know-how is not a form of practical knowledge devoid of propositional sense; 2- the relationship between each perception and the body itself is metaphysically contingent (organisms and bodies can vary, as can even the spaces they occupy in the same experience vary), 3- it is up to the brain to configure or to shape a physical body (Körper) into a living body (Leib) and not the other way around; 4- (...) phenomenal externalism of enactivist nature, even in its mild form, is empirically implausible: the correlation between the conscious character of sensory experience with spatiotemporal neuronal patterns is much more systematic and regular than with anything outside the brain. But in its radical form is entirely implausible and contra-intuitive: phenomenal duplicates are not necessarily duplicates of agency; in short, 5-we are our own brain that has a body, avatars, and artifacts, properly configured, and molded by the brain, and not a body that has a brain among other essential organs. (shrink)

The central question of this paper is: what has Kant’s Refutation of Idealism argument proven, if anything? What is the real scandal of philosophy and universal human reason? I argue that Kant’s Refutation argument can only be considered sound if we assume that his target is what I call ‘metaphysical external-world skepticism.’ What is in question is not the ‘existence’ of outside things but their very ‘nature,’ that is, the claim that the thing outside us, which appears to us as (...) a persistent body in space, exists in itself _as a substantia noumenon_. Assuming the indirect-realist view that we only immediately know ideas and that their putative objects are known by inference, the metaphysical external-world skeptic doubts that the nature of things outside oneself is mind-independent. (shrink)

This essay aims to expose the metaphysical underpinnings of enactivism. While enactivism relies heavily on rejecting the traditional mind-body problem by excluding the familiar thought experiments that favor phenomenal dualism, the crucial point that is overlooked is instead the brain-body problem, specifically the crucial interaction between the brain and the bodily limbs in their embodied activities of perception and cognition. If enactivism is correct, differences in sensory experience necessarily entail differences in embodied activity—this is the metaphysical core of enactivism, which (...) we think is entirely wrong. We will argue that a physical or biological body ("Körper") is configured or shaped into a perceptually living body ("Leib") by brain patterns and not by embodied activity or by the so-called sensorimotor contingencies. Undoubtedly, embodied actions influence sensory perception. However, since variations in embodied actions do not necessarily lead to variations in sensory experience, they are not metaphysically constitutive of these experiences (supervenience claim). (shrink)

Em contraste com a tradicional autoconsciência reflexiva na qual o sujeito se refere consciente e deliberadamente a si mesmo, a tradição fenomenológica, de Husserl a Heidegger e Sartre, postula uma forma de autoconsciência intransitiva pré-reflexiva primitiva. Infelizmente, essa autoconsciência intransitiva pré-reflexiva é sempre caracterizada negativamente: não reflexiva, não cognitiva, não transitiva, não objetiva, etc. Schear (2009, p. 14) observa que, como resultado, quando buscamos uma descrição ou caracterização positiva do suposto fenômeno, ficamos com frases ambíguas e pouco claras, como "presença (...) sutil de fundo" (ZAHAVI, 2005, p. 124). (shrink)

In this paper, I present a new reading of transcendental idealism. For a start, I endorse Allison’s rejection of the traditional so-called two-world view and, hence, of Guyer and Van Cleve’s ontological phenomenalism. But following Allais, I also reject Allison’s metaphysical deflacionism: transcendental idealism is metaphysically committed to the existence of things in themselves, noumena in the negative sense. Nevertheless, in opposition to Allais, I take Kant’s claim that appearances are “mere representations” inside our minds seriously. In the empirical sense, (...) appearances are the undetermined object of our sensible intuition. Yet, in the transcendental sense, appearances are nothing but the mind-dependent way that noumena manifest inside our minds and, hence, our mind-dependent way of knowing the mind-independent reality in itself (epistemological phenomenalism). (shrink)

In this paper, I present a new interpretation of Kant’s notion of consciousness of oneself as a Subject on behalf of a polemic with a recent reading suggested by Longuenesse. My central aim is to provide a systematic interpretation of Kant’s metaphysics of consciousness in general. I present and defend new interpretations for four capital Kant’s notions. First, I present a reading of Kant’s sensible intuition as a de re form of mental representation without conceptual content and any structure. It (...) makes the subject aware only in the limited sense of demonstratively representing what appears to him. In the sequence, I present a reading of empirical consciousness as the result of a first-order representation. The important introduction of §16 of the first Critique is construed here as expressing what is known today as the access consciousness. Lastly, I propose a new reading for the transcendental Apperception as an intransitive form of consciousness. (shrink)

Resumo: O projeto semântico de Davidson toma a forma de reducionismo que visa explicar as noções intencionais com base em noções puramente extensionais. O objetivo desse trabalho consiste na investigação do fracasso do projeto de Davidson como um argumento indireto contra sua suposição segundo a qual a chamada interpretação radical seria o fundamento do significado linguístico e do pensamento. Abstract: Davidson's semantic program is a form of semantic reductionism that aims to account for intensional notions on a purely extensional basis. (...) My aim in this paper is not to show that Davidsons fails in addressing the so-called extensionality problem. That is no novelty. Even Davidsonians recognize Davidson's failure. My main goal is to explore Davidson's failure as an indirect argument against his key assumption that the radical interpretation is the basis of sense and hence the possibility of thought. There is no priority of language over thought. This is a remnant of the so-called linguistic turn that Davidson inherited from the analytical tradition. The moral is the following: we must come back to Lockean common sense that to learn a natural language and to translate an alien tongue into our own is merely to learn a vehicle for communicating and expressing thoughts we have already had. (shrink)

Readings of Kant’s Critique as endorsing phenomenalism have occupied the spotlight in recent times: ontological phenomenalism, semantic phenomenalism, analytical phenomenalism, epistemological phenomenalism, and so on. Yet, they raise the same old coherence problem with the Critique : are they compatible with Kant’s Refutation of Idealism? Are they able to reconcile the Fourth Paralogism of the first edition with the Refutation of the second, since Kant repeatedly claimed that he never changed his mind in-between the two editions of his Critique? This (...) paper addresses the key question: was Kant a phenomenalist and, if he was, in which precise sense? I propose a metaphysical but not ontologically reductionist reading of Kant as a phenomenalist. I argue for the following claims. To be sure, for Kant appearance is mere representation. Yet, appearance is representation only insofar as we take “appearance” in the empirical sense, namely the way that the mind-independent existing noumenon appears in space and, crucially, when we take “representation” in the transcendental sense, namely the mind -dependent way that we can cognize the same mind-independent existing noumenon. How shall I argue in defense of my alternative reading? First, I argue that my reading is pretty much compatible with Kant’s Refutation. Second, I argue that my reading reconciles the causal with the intentional readings of the Refutation. Third, I argue that my reading makes the Fourth Paralogism of the first edition and the Refutation of Idealism of the second completely compatible. (shrink)

In this paper, I argue for a new solution to Mary’s puzzle in Jackson’s famous knowledge argument. We are told that imprisoned Mary knows all facts or truths about color and color vision. On her release, she learns something new according to B-type of materialism and according to property dualism. I argue that this cognitive improvement can only be accounted for in terms of what Schellenberg has recently called “capacitism,” namely the claim that that experience is constitutively a matter of (...) discriminating and singling out particulars by employing perceptual capacities. Of course, I am not claiming that knowing the phenomenal character is simply the possession of abilities, let alone that the phenomenal character is a sort of know-how. That is why my claim is not affiliated with Lewis and Nemirow's ability hypothesis position. I take for granted here a sort of property-representationalism, according to which the phenomenal character of experience supervenes on the cluster of properties that the respective experiences represent. On her release, Mary acquires those perceptual abilities on the basis of which she learns to discriminate all shades of color. And after applying her old physical concept RED to the shade of red, she comes to know what it is like to experience red (propositional knowledge). (shrink)

In this paper I take side on externalist incompatibilism. However, I intend to radicalize the position. First, based on my criticism of Burge's anaphoric proposal, I argue that there is no reasoning‐transparency: the reasoner is blind to the reasoning he is performing. Second, assuming a global form of content‐externalism, I argue that “in the head” are only logical and formal abilities. That is what I call “bite the bullet and swallow it too.”.

Despite being increasingly available to us all, retirement pensions remain unequally distributed: between rich and poor, young and old, men and women, and possibly different generations. As this topic receives little attention in moral and political philosophy, the articles in this thesis aim to deliver an original account of justice in retirement pensions along liberal egalitarian lines. The first part defends retirement pensions as a distribution of free time. It shows that including free time in the list of goods that (...) liberal egalitarians prioritise is plausible and avoids problems that would otherwise arise with other candidates, most notably leisure. Retirement as free time is an essential feature of liberal egalitarian societies by (re)distributing the means to pursue any life project, and especially valuable for the poor who work and contribute the longest. The second part makes a case for 'libertirement', a proposal to increase the freedom to enjoy free time across life, as a matter of justice between those who live long and those who die early. Specifically, I propose adding reverse pensions and sabbaticals on top of old-age retirement. Besides showing the importance of longevity for age-group justice, I also draw implications for distributing unconditional basic income and income taxes across life, which I suggest may offer alternative paths to libertirement. Finally, the third part discusses the cases of pension inequality between genders and generations, pushing us to refine our account further. I conclude that there is often a mismatch between liberal egalitarian justice and the design of retirement schemes. The solution is often but not always to reform these systems. Sometimes, we have reasons to revise our very own principles of justice. (shrink)

_ Source: _Page Count 20 This paper proposes a new deflationary reading of the metaphor of the “primitive sense of selfhood” in perception and proprioception, usually understood as an “experiential self-reference” that takes place before reflection and any use of concepts. As such, the paper is also a new defense of the old orthodox view that self-consciousness is a highly complex mental phenomenon that requires equally complex concepts. The author’s defense is a clear case of inference to the best explanation. (...) He argues that postulating an “experiential _self-reference_” to explain the “primitive sense of selfhood” is as explanatory overkill as attributing perceptions to bacteria to explain the remarkably sophisticated ways in which they adapt, attune, and respond to their environments. This is what the author calls trivialization of self-consciousness. The metaphor of the “primitive sense of selfhood” in perception and proprioception is far less extravagantly explained by what, based on Recanati, the author calls self-involvement without self-consciousness: there is no “experiential self-reference” because there is no _self-reference_ in the first place. Rather than being articulated as a constituent of the contents of her/his perceptions or proprioception, the self/subject is the key element of the circumstance of evaluation of these selfless contents. (shrink)

Kant was never satisfied with the version of his “Refu- tation” published in 1787 (KrV, B 275-279). His dissatisfaction is already evident in the footnote added to the preface of the second edition of the Critique in 1787. As a matter of fact, Kant continued to rework his argument for at least six years after 1787. The main exegetical problem is to figure out who is the target of the “Refutation”: a non-skeptic idealist, a global skeptic of Cartesian provenance or (...) both. In this last case, the related problem is to know whether either of them is the Cartesian skeptic of the first Meditation, the idealist skeptic of the second Meditation and first part of the third Meditation, or some other non-skeptic idealist. I present and defend a new reconstruction of Kant’s “Refu- tation” as a successful argument against Mendelssohnian idealism of Cartesian provenance. This defense is based on a simple logical sketch of the proof provided by Dicker but essentially modified in light of Dyck’s insight about Kant’s opponent. How shall I support my reading? First, by appealing to overwhelming textual evidence according to which the proof is of the existence of mind-independent things, showing that Kant’s main opponent is Mendelssohn’s idealism of Cartesian provenance. Finally, I support my reading by showing that Kant’s “Refutation” is doomed to fail against all forms of global skepticism but is quite successful against Mendelssohn’s idealism. (shrink)

This paper has two aims. First, it aims to provide an adverbial account of the idea of intransitive self-consciousness and second, it aims to argue in favor of this account. These aims both require a new framework that emerges from a critical review of Perry’s famous notion of the “unarticulated constituents” of propositional content (1986). First, I aim to show that the idea of intransitive self-consciousness can be phenomenologically described in an analogy with the adverbial theory of perception. In an (...) adverbial theory of perception, we do not see a blue sense-data, but we see something blue-ly, whereas in intransitive self-consciousness, we are not conscious of ourselves when we undergo a conscious experience—instead, we experience something self-consciously. But what does this mean precisely? First, I take intransitive self-consciousness to be the first-person operator that prefixes the content of any experience that the subject undergoes, regardless of whether or not the subject is self-referred. Further, I argue that this first-person adverbial way of entertaining the content of any experience in Perry’s revised framework fixes the subject as part of the circumstance of the evaluation of the content of her own experience. We can only evaluate whether the content is veridical or falsidical relative to the subject undergoing the experience. This is referred to here as “self-concernment without self-reference.” When I am absorbed in reading a book, I do not self-represent my own experience of reading a book, let alone see myself as a constituent of the content of this experience. Even so, I experience that reading self-consciously in the precise sense that I do belong to the circumstance of the evaluation of the selfless content of my experience of reading the book. The content of the experience of reading a book is simply a propositional function, true or false of myself. (shrink)

I argue that my non-dual epistemic-phenomenalist view is the one that best harmonises my interpretation of the Fourth Paralogism with the widely shared reading of the Refutation of Idealism that I sketched and defended above. The bottom line of my view is a clear distinction between the metaphysical and epistemological sides of Kantian idealism. Again, according to my non-dual-epistemic-phenomenalism, the mundus sensibilis and mundus intelligibilis are epistemologically distinct ways of considering the metaphysically identical outside world. Appearances are nothing but the (...) way the things in themselves appear or exist inside our sensible minds as mere representations. In this sense, I reject both the two-world view, the two-aspect view, and Allais’s deflationary anti- phenomenalist reading. (shrink)

How does one know the phenomenal character of one’s own experience? I aim to present and defend a new view of the epistemology of qualia that addresses this issue. My view results from a reworking of Dretske’s displaced perception model. The guiding line is the key Wittgensteinian insight of his Private Language Argument, namely the claim that no inner perception of qualia can justify our corresponding qualia beliefs. My reworking of the original model starts with the rejection of Dretske’s representationalism, (...) as well as any other metaphysical views about the ultimate nature of qualia. The reworking of the displaced perception model I am proposing is supposed to be compatible with any available metaphysical view on qualia. The second step consists of rejecting the epistemological misgivings of the original model, namely the view that knowing qualia requires “connecting beliefs” along with “meta-representations.” Yet, Dretske’s crucial mistake has been to force knowledge of qualia into the “belief-box.” As a matter of fact, there is only one belief involved in introspecting qualia, namely the qualia-belief itself. The third final step is this. Assuming the key Wittgensteinian insight, I argue that introspection of qualia is a process that is both epis- temically reliable and automatic. It is reliable because it dispenses with justification of any beliefs whatsoever. Moreover, it is automatic because it also dispenses with reflexive connecting beliefs. For example, it takes nonconceptual awareness of the color blue as an input and automatically yields the belief that phenomenal blue is the conscious character of my experience of the sky as an output just by employing the concept BLUE. (shrink)

The purpose of this article is to offer a new view of the key relation between the content and the conscious character of visual experience. The author aims to support the following claims. First, the author rejects the qualia realist claim that conscious character is an intrinsic, nonrepresentational property of visual experience, for example, a pattern of activation of neurons. However, the author also rejects the rival widespread representationalist claim that the conscious character of visual experience is identical to, or (...) supervenes on, any specific property represented by visual experience. The positive proposal is the following. Conscious character is identical to those patterns of activation of neurons that are referentially or representationally alive. Conscious redness, for example, is a pattern of activations of neurons that is normally created only when brains of physical duplicates come in visual contact with some distal property. This pattern of activation is recruited by natural selection to represent that property. This is called meaning representationalism. (shrink)